Historia naszej szkoły to niezwykła opowieść o pasji, wytrwałości i przywiązaniu do tradycji. Od ponad wieku placówka w Grodźcu jest nieodłączną częścią życia społeczności – świadkiem przemian, trudnych momentów i wielkich radości. To właśnie tu kolejne pokolenia zdobywały wiedzę, kształtowały charakter i budowały więź ze swoją małą ojczyzną.
Przełom XIX i XX wieku to czas intensywnego rozwoju Grodźca, który stawał się wsią przemysłową. Wraz ze wzrostem liczby mieszkańców pojawiła się potrzeba utworzenia szkoły powszechnej. Dzięki staraniom Stanisława Skarbińskiego, twórcy przemysłu grodzieckiego i ojca ówczesnego dyrektora kopalni Grodziec II, uzyskano od władz rosyjskich zezwolenie na otwarcie dwuklasowej szkoły utrzymywanej przez kopalnię „Grodzieckiego Towarzystwa Kopalń Węgla i Zakładów Przemysłowych S.A.”. Placówka rozpoczęła działalność 1 września 1908 roku. Źródła podają różne daty powstania – m.in. B. Ciepiela w książce „Grodziec dawniej i dziś” wskazuje rok 1905. Pierwszymi nauczycielkami były Irena Konieczna i Maria Długołęcka.
W 1911 roku kierownikiem szkoły został Antoni Chlebowski, który pełnił tę funkcję do 1917 roku. Szkoła rozwijała się dynamicznie – w 1913 roku dobudowano trzecie piętro, a liczba uczniów systematycznie rosła. W czasie I wojny światowej budynek pełnił funkcję koszar i szpitala wojskowego. Po śmierci Chlebowskiego w 1917 roku kierownictwo objął Jakub Tomasik. Jeszcze w tym samym roku szkolnictwo w Grodźcu przeszło w ręce polskie. W latach 1919–1920 w szkole mieścił się sztab powstańców śląskich. W 1925 roku szkoła została upaństwowiona i otrzymała nazwę Siedmioklasowej Publicznej Szkoły Powszechnej nr 2.
1 września 1939 roku przerwano naukę, a w budynku uruchomiono szkołę niemiecką. Polscy nauczyciele byli prześladowani – m.in. Kazimierz Pyrzyk został aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego Dachau. W czasie okupacji budynek był zajmowany przez wojska niemieckie, a nauczanie w języku polskim zostało mocno ograniczone. Dopiero po wkroczeniu wojsk radzieckich 27 stycznia 1945 roku rozpoczęto odbudowę placówki. Stan budynku był zły – brakowało szyb, zamków, ławek i pomocy dydaktycznych – jednak dzięki zaangażowaniu nauczycieli i rodziców już 20 lutego 1945 roku rozpoczęto zajęcia dla 320 dzieci. Pierwszym powojennym kierownikiem został Kazimierz Pyrzyk.
Kolejne lata były czasem odbudowy i rozwoju. Organizowano biblioteki, gabinety przedmiotowe, zajęcia dodatkowe oraz harcerstwo. W 1960 roku szkoła przyjęła imię Marii Konopnickiej, a w 1973 roku – po rozbudowie – otrzymała sztandar. Po przyłączeniu Grodźca do Będzina w 1975 roku placówka zmieniła numer na 6. Lata 80. i 90. to czas bogatego życia szkolnego – działały koła zainteresowań, organizowano liczne konkursy i imprezy rodzinne, rozwijała się baza sportowa i informatyczna. W latach 80-tych i 90-tych w szkole uczyło się od 576 do 700 uczniów. Na wszystkich poziomach nauczania funkcjonowały 3 oddziały: A, B i C.
Na przełomie XX i XXI wieku szkoła modernizowała bazę dydaktyczną i uczestniczyła w ogólnopolskich programach edukacyjnych. Powstała nowoczesna pracownia komputerowa i językowa, biblioteka, świetlica oraz sala do zajęć socjoterapeutycznych. Placówka rozwijała się zarówno pod względem dydaktycznym, jak i wychowawczym, dbając o tradycję i nowoczesność. Obecnie funkcję dyrektora pełni dr Monika Wójtowicz-Paszkowska, a wicedyrektora mgr Paulina Piesiak.
Dyrektorzy szkoły:
- Antoni Chlebowski (1911–1917)
- Mikołaj Sienkiewicz (p.o.) (1917)
- Jakub Tomasik (1917–1939)
- Kazimierz Pyrzyk (1945–1955)
- Wiesława Komenda (1955)
- Helena Chmielewska (1955–1962)
- Wiesław Neugebauer (1962–1985)
- Natalia Ferdyn (1985–1987)
- Grażyna Pogoda (1987–1991)
- Dorota Wojnowska (1991–2007)
- Małgorzata Chojnacka (2007– 2017)
- Monika Wójtowicz-Paszkowska (obecnie)
Dziś Szkoła Podstawowa nr 6 w Grodźcu to placówka otwarta, przyjazna i nowoczesna, wierna swojej tradycji i gotowa na wyzwania przyszłości.
Zapraszamy na archiwalny film, który powstał w związku z 100 rocznicą powstania naszej szkoły: